Waarom zou je het doen?

Waarom zou je het willen?

Op zondagmorgen fietsen met gelijkgestemden en na drie uurtjes afstappen, douchen en de stress van de hele week die was en gaat komen is weggespoeld. Dat is te begrijpen je komt hele volksstammen in lycra tegen.

Maar om op een zondagmorgen om 5.00 uur op te stappen en twaalf uren later en 340 km verder weer op hetzelfde punt terug te keren dat is moeilijker uit te leggen.

Naar een idee van Jasper en uitgevoerd door 12 fietsers en twee route begeleidsters.

Niet omdat het moet maar omdat het kan.

Een grijs wolkendek, grijs asfalt, grijs water, grijs basalt, grijs polder beton; een grijze dag.

Op het moment dat de laatste kroegtijgers zwalkend over de weg onderweg zijn naar hun bed verzamelen wij ons bij het SnackBearske en drukken om 5.00 uur de Strava registratie aan. Het witte vlak van de clubkleding is als het staartje van de ree, opgelicht door de fietslantaarn is het makkelijk volgen. In Gorredijk worden we luidkeels aangemoedigd door de laatste stappers van de stad die een nog veel zwaardere zondag voor de boeg hebben. Vlak voor we Friesland verlaten wordt het peloton opgeschrikt door een enorme knal van een klapband.

Kees B verklaarde eerder al “als A mee gaat neem dan maar een extra jasje mee”. In zijn eerste rit met Grinta had A al bij buurman Peter een klapband. Maar nu vier jaar en vele lekke banden later heeft Kees onlangs  verklaard dat A’s naam niet meer verbonden is met lekke banden. Hoewel vrijwel onmiddellijk de routekapitein A wilde achterlaten wist A met hulp met een noodreparatie de tocht te vervolgen. En in Urk met een ander voorwiel. Eindelijk de dijk over en langs de oever van het IJsselmeer fietsen. De wildroosters zijn geen obstakels meer, een kudde spreeuwen bijna wel. Ketelbrug en Lelystad net voorbij opnieuw een ontmoeting met de volgwagen (geen fietsen tegen de auto). Koffie met appelgebak het bijvullen van de bidon en door.

Markermeer rechts en Oostvaardersplassen links, gescheiden door een dijk, een weg en een smal fietspad. Een routekapitein in Almere of Lelystad heeft het niet moeilijk. Maar ga je vanaf Almere de vaste wal op naar Muiden-Diemen-Schellingwoude brug, dan kom je sportief Amsterdam tegen. Waar wij noorderlingen alleen de snelweg kennen, de westerling heeft langs de oevers van het Markermeer alle ruimte om te fietsen, lopen, wandelen, steppen en skeeleren. Tot aan Muiden hebben we met tegenwind te maken gehad, windkracht 3/4 aan de kust en IJsselmeer 4 met uitschieters naar 5.

Na de Schellingwoude brug fiets je langs de boorden van het Markermeer door pittoreske vissersdorpjes en VOC-steden. Bij Medemblik fiets je weer langs het IJsselmeer met een bakstaagse wind (wind schuin van achteren). Wie er oog voor heeft ziet de was aan de lijn hangen in Durgerdam, de kaasboerderijen bij Edam en ontdekt de toeristenindustrie van Volendam. We hadden het kunnen weten.

Zondag middag Volendam dat is een wandeletappe. Voor je het weet ben je onderdeel van het straatbeeld en onderwerp voor de Aziaten die op z’n minst denken dat de tour komt voorbij.

Ook nu weer ravitaillering aan de dijk met wraps en pasta. Niemand twijfelt nog, dit kan niet beter, we gaan het halen. Het was al eerder een beetje nat onderweg maar het wordt nu toch serieus nat. Twee lekke banden zorgen nog voor enig vertier met een optreden van imponerend grote “lulke hiemhonden”. De rechte weg naar den Oever is een verstand op nul oefening en laten we dat nou tot één van de kernkwaliteiten van deze groep rekenen. Voor de afsluitdijk bijtanken bij de volgauto en dan vlak voor de lap (wind in de rug) over de afsluitdijk nei Hûs.

Nauwelijks aan de overkant heeft A weer een lekke band. En zo missen we de finish van Bauke Mollema.

Sneek eten bij Anneke. Was zij voor aanvang van de tocht voor ons nog de zus van Martin. Nu is het Martin de broer van Anneke. Martin welke Martin?  Nou getrouwd met Marieka. Martin voor altijd verdwenen in de schaduw van de dames die zo goed op ons gepast hebben voor ons klaar stonden en ons perfect begeleid hebben.

Nog een laatste stuk terug naar het SnackBearske om alweer te eten en eindelijk tevreden een biertje drinken en plannen maken voor een volgende dagtocht.