Traditiegetrouw zou de gezamenlijke afsluiting van het seizoen plaatsvinden bij aanvang van de wintertijd op 29 oktober. Na deze ‘wintertijdrit’ met koffie en gebak zou een buffet van diverse stamppotten voor alle leden worden georganiseerd. Omdat onze sponsor ’t Snackbearske was gesloten wegens een welverdiende herfstvakantie werd besloten de activiteit een week uit te stellen. De wintertijdrit werd daarom een ‘winterkostrit’ op 5 november.
Leden konden zich al vroegtijdig aanmelden voor: optie A (fietsen met koffie/appelgebak en de winterkost), optie B (fietsen met koffie/appelgebak en geen winterkost) of optie C (niet fietsen maar wel mee eten van de winterkost). De aanmelding liep alles behalve storm en uiteindelijk bleek er onvoldoende animo voor een uitgebreid buffet.
Maar ondanks de slechte weersvoorspelling met regen, wind en vallende bladeren moest en zou er natuurlijk wel gefietst worden om dit seizoen waardig af te sluiten. En uiteraard was er nog steeds de mogelijkheid om bij de sponsor even na te zitten voor een hapje en een drankje. De winterkostrit werd uiteindelijk een ‘herfstsnackrit’.
Harmen had voor de gelegenheid twee routes uitgestippeld. Een route over de weg en ook een onverharde route voor diegene die de racefiets al had opgeborgen maar nog wel zin had in een rondje door de blubber op de ATB. Beide groepen zouden elkaar later treffen bij een pitstop in Jubbega en na afloop in Beetsterzwaag.
Om 9:20 uur stonden de eerste deelnemers al te schuilen onder een afdakje bij ’t Snackbearske. De gastvrouw hoorde ons buiten klagen en was zo vriendelijk ons binnen te verwelkomen zodat we warm en droog konden wachten op de rest. Sponsor Age van de Regiobank uit Bolsward was voor deze speciale gelegenheid ook van de partij. Een enkeling, afgeschrikt door de weersvoorspelling, haakte nog op het laatste moment af en uiteindelijk bestond de groep uit 13 deelnemers (6 x racefiets, 7 x ATB)
Na een opbeurende speech van de voorzitter was de meeste regen intussen wel gevallen en ook de hoogste tijd om te vertrekken. Zoals gebruikelijk volgde iedereen de vaste wegkapitein van de zondag maar toen duidelijk werd dat koers gezet werd naar de Sweachster bosgrond werd team ‘on-road’ wakker en maakte ze alsnog rechtsomkeer richting Nijbeets. Alleen de voorzitter had het schijnbaar niet helemaal door, hij sloot met zijn ATB aan bij de racefietsers!? Was dit een vergissing of een bewuste keuze? Was het hem te doen om die extra prikkel door met extra weerstand aan te haken bij de groep B-rijders op de verharde weg? Of koos hij juist de makkelijkere weg en had hij geen trek om achter de A-rijders onder de drek te geraken? Immers, de enige manier om de bril schoon te houden was constant op kop te rijden, dat was wellicht ietwat teveel gevraagd?
Eenmaal onderweg klaarde het op en werd het zowaar aangenaam fietsweer met relatief weinig wind, zelfs de zon probeerde er doorheen te komen. In de bochten nog wel flink gas terug en extra goed opletten voor eikels, afgevallen bladeren en een glad nat wegdek.
Maar dan gebeurt het toch, een eenzijdige slippartij, niet in de bocht maar rechtdoor op een onschuldig fietspad. Wat er nu precies gebeurd is blijft een mysterie, was het dat paaltje, was het dat drempeltje, was het een stuurfout of was het die gladde regenworm? Stefan zijn voorwiel gleed op onverklaarbare wijze weg en hij belandde al slingerend en slippend vol op zijn schouder in de berm (gelukkig vlak naast het asfalt). Wij troffen hem aan, verstopt in het hoge gras met zijn linkervoet nog in het pedaal, half in de knoop met de fiets waarvan beide shifters flink verbogen waren door de val. Zijn gezicht lijkbleek van de pijn maar een grondige lichamelijke inspectie van dokter(?) Ton wees uit dat er niets gebroken was. De schouder was alleen een beetje beurs dachten we. Eerst maar even blijven liggen en bekomen, dan eerst even rustig zitten, bloed naar het hoofd en verder bekomen, voorzichtig proberen te staan, even wat eten, aspirientje erin en nog meer bekomen.
De voorzitter bewijst in de tussentijd dat hij niet alleen kracht heeft in zijn benen en buigt met blote handen het geharde staal van gehavende stuur weer in de oorspronkelijke positie. Voor de zekerheid maken we eerst nog een foto voor de verzekering.
Na een dik kwartier was iedereen stijf bevroren en daardoor voelde ook het slachtoffer niet veel pijn meer. En ja hoor, zoals het een echte Grinta betaamt, klautert hij weer op zijn fiets en we vervolgen de rit in een rustig tempo. Maar het gaat niet van harte en bij de volgende splitsing oppert het slachtoffer met een verbeten gezicht en een beduusd stemmetje dat het misschien toch maar verstandiger is om naar huis te fietsen? De wegkapitein-bij-gelegenheid biedt gelijk aan hem thuis te brengen maar de beroepschauffeur acht zichzelf een betere navigator om dit breekbare pakketje veilig af te leveren. Na de nodige woorden komen ze overeen dat het slachtoffer beter nog een stukje van 15km meefietst naar de warme pitstop en hij dan na de koffie/appeltaart wordt opgehaald door de volgauto die al in Beetsterzwaag staande-bij aan de oplaadpaal staat.
Ietwat verlaat komen we aan bij de Koppenjan in Jubbega. De volgauto van Giant staat al op de parkeerplaats en we treffen daar ook het off-road team. Intussen hadden die ATB-ers de koffie en appeltaart al achter de kiezen. Blijkbaar was Harmen het snelste van het stel want hij mocht op de stoel met de ballonnen. Niet zo verwonderlijk klagen enkele andere ATB-ers: door de combinatie van gewicht en zwaartekracht zakken wij vééél verder weg in de modder.
Na de lekkere appeltaart en meerdere rondjes koffie zijn we toe aan het vervolg. Stefan is in goede handen en wordt met fiets en al in de auto afgevoerd door een lieftallige zorgzame dame. Opgelucht en opgewarmd springen we allemaal weer op de fiets voor de laatste 35km. De beroepschauffeur, kort geslapen na zomaar een feest, probeert de opgelopen vertraging nog goed te maken maar werd met een ‘tandje’ teruggeroepen door die ene ATB-er in het groepje (die toch spijt kreeg dat hij zich op de terugweg niet bij de andere groep had aangesloten).
Uiteindelijk wint team off-road ook de retouretappe. Wanneer team on-road eindelijk arriveert bij ’t Snackbearkse zitten de smerige drekfietsers met zwarte gezichten al lang en breed aan het bockbier en de bitterballen. Een schrale troost voor team on-road is dat ze hartelijk verwelkomt worden door twee aardige dames aan de high tea met de woorden: ‘nou, jullie zien er veel knapper uit dan die anderen’. De voorzitter heeft geen spijt meer van zijn keuze en zijn dag kan niet meer stuk.
Na een gezellige nazit met een frisje, bockbiertje, bitterballen en vlammetjes sluiten we deze ‘herfstsnackrit’ af en bedanken we onze sponsor voor alle gastvrijheid en laten we met excuus een paar kilo zand achter in de lederen stoelen.
Ps.
De volgende dag horen we via de app dat Stefan een echte dokter geconsulteerd heeft en het blijkt dat zijn sleutelbeen gebroken is. Wat een bikkel, toch doorgezet en de pijn verbeten.
Sterkte en beterschap Stefan!